Εταιρείες ή Χώρες;
Ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη στην Αλυσίδα του Τροφίμου σε περίοδο Κρίσης
Στην Ευρώπη συμβαίνει να είμαστε θύματα της ευημερίας μας, ο κύριος φόβος μας είναι η επιβίωση και προσπαθούμε να συμβιβαστούμε με πολλούς τρόπους για να την επιτύχουμε, συνεπώς ζούμε σε «παθητικά» κράτη και έχουμε κάνει τις επιθυμίες αναγκαιότητα και πραγματικότητα.
Τι γίνεται όμως όταν σε μια οργάνωση (corporation) που δρα παγκόσμια, έχουμε να κάνουμε με αναπάντεχα και βίαια γεγονότα π.χ. ένας πόλεμος, ένα ξαφνικό εμπάργκο κλπ. που επιδρούν τελείως διαφορετικά για τις εμπλεκόμενες χώρες και επηρεάζουν τα συμφέροντα, την κουλτούρα και τελικά εμποδίζουν είτε πρόσκαιρα είτε οριστικά τις επιχειρήσεις μας στις περιοχές αυτές αλλά και τις μεταξύ μας σχέσεις;
Στην εργασία μας αλλά και στην κοινωνία μας ζούμε και συνεργαζόμαστε με πολλές διαφορετικές εθνικότητες, εταιρείες συμφερόντων, συμπεριλαμβανομένων οικογενειών που ίσως εμπλέκονται στη όποια σύγκρουση. Το ίδιο συμβαίνει και στην αγορά όπου μπορεί να συνομιλούμε με συνεργάτες ή να ανταγωνιζόμαστε με ανθρώπους που βρέθηκαν χωρίς τη θέλησή τους στο «μάτι του κυκλώνα» και ίσως πλήττονται από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
Οι ηγέτες του χώρου θα πρέπει να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις πιθανές αρνητικές συνέπειες μιας κατάστασης σε σχέση με τους τρόπους επίλυσης τέτοιων προβλημάτων για τους ανθρώπους που εργάζονται στις εταιρείες τους σε σχέση με τους αντίστοιχους εργαζομένους του ανταγωνισμού αλλά και με τους ευρύτερους στόχους του συστήματος που βρισκόμαστε να υπηρετούμε θεσμικά και ηθικά.
Την περίοδο αυτή που η διεθνής γεωπολιτική φέρνει αντιμέτωπες δύο χώρες (Ρωσία – Ουκρανία), εμείς πρέπει να αποτρέψουμε από το να μεταφερθεί οποιαδήποτε τέτοια εικόνα στις τάξεις μας, στις συζητήσεις μας με πελάτες, σε συζητήσεις με ανταγωνιστές ή σε άλλους χώρους που σχετίζονται με τη δουλειά μας.
Ο αντίκτυπος των ιστοριών και των εικόνων που εμφανίζονται στα MME, που προστίθενται στην πραγματικότητα που βιώνουν ορισμένες οικογένειες γύρω μας, μπορεί να επηρεάσει τη διάθεση και τις σχέσεις μεταξύ συναδέλφων και η δουλειά μας είναι να παρέχουμε τα μέσα για την ελαχιστοποίηση του εν λόγω αντίκτυπου.
Η σύγκρουση μπορεί να εξελιχθεί με πολλούς τρόπους και από πλευράς των ηγετών οφείλουν να την αντιμετωπίζουν με διαφορετικούς τρόπους συναισθηματικής αντίληψης και νοημοσύνης όπως:
-με παροχή συναισθηματικής υποστήριξης σε όσους την χρειάζονται.
-με αποφυγή προσωπικών απόψεων και διασπορά φημών.
-παρακολουθώντας απλά χωρίς να καυτηριάζεται το ενδεχόμενο αρνητικών σχολίων προς οποιαδήποτε άλλον ανταγωνιστή που τυχόν έχει συμφέροντα σε αυτές τις χώρες ή/και άτομα αυτών των εθνικοτήτων, κλπ.
Ο επαγγελματικός μας χώρος πρέπει πάντα να είναι και θα είναι πάντα «προστατευμένος χώρος» ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να νιώθουν συναισθηματική και ψυχολογική ασφάλεια αλλά και να φέρονται ανάλογα σε δύσκολες περιστάσεις όπως αυτές που κατά καιρούς βιώνουμε. Αυτό το μοντέλο συμπεριφοράς πρέπει να μεταφέρουμε και στην αγορά και στους πελάτες μας και στους ανταγωνιστές μας εφόσον κληθούμε να εκφέρουμε άποψη.
Κατανοώ απόλυτα ότι “θερμοκρασία” στην αγορά που λειτουργούμε μπορεί να ανεβεί αρκετά γρήγορα και οι πελάτες θέλουν πλέον από τις εταιρείες να γνωρίζουν τη ξεκάθαρη θέση τους σε τέτοιες καταστάσεις και ίσως αυτό είναι «το σωστό» δηλαδή οι εταιρείες πρέπει να έχουν ξεκάθαρη θέση αλλά αυτό πρέπει να επικοινωνείται χωρίς εμπλοκή άλλων, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά για τυχόν ανταγωνιστές και χωρίς την εμπλοκή πελατών και συνεργατών σε ατέρμονες και αντιπαραγωγικές συζητήσεις.
Κατανοώ επίσης ότι σε πολλές περιπτώσεις (όπως κι αυτή της πρόσφατης σύγκρουσης των χωρών) δεν μπορούμε απλά να δηλώνουμε ότι “δεν είμαστε χώρες παρά μόνον μόνο εταιρείες που κάνουμε τη δουλειά μας” αλλά είναι πιο σημαντικό και ουσιαστικό να αποφεύγουμε «να δείχνουμε το δάκτυλο» προς τρίτους και να ‘μπλοκάρουμε’ με κάθε αφορμή την αρνητική κριτική σε ανταγωνιστικά προϊόντα και εταιρείες.
Είναι σημαντικό να σταματάμε αμέσως κάθε είδους στάση και τοποθέτηση που αφορά σε αρνητικές γνώμες για άλλους στην αγορά, να αποφεύγουμε πιθανές εντάσεις που οδηγούν σε μια πιο δύσκολη κατάσταση και είμαι πεπεισμένος ότι αυτή, ανεξαρτήτων πρόσκαιρων και ευκαιριακών κερδών, είναι η μόνη ηθική στάση που μακροπρόθεσμα θα κερδίσει κατανόηση και ευρύτερη συμφωνία από όλους τους συνεργάτες.
Εκείνοι που παρακολουθούν στενά τον συνδυασμό των κυρώσεων και της αντίδρασης των αγορών, διαπιστώνουν ότι η ενεργειακή κρίση που εκδηλώνεται θα μετατραπεί σύντομα σε επισιτιστική κρίση. Οι επιπτώσεις του πολέμου λειτουργούν ως επικοινωνιακά «σκάφη». Ακόμη και στον δυτικό κόσμο, όπου ανήκουμε, θα υπάρξει έλλειψη τροφίμων και αυτό όπου υπάρχει θα γίνεται πιο ακριβό, πόσο μάλλον στον Τρίτο Κόσμο (που παρεμπιπτόντως δεν γίνεται καμία αναφορά) όπου οι ελλείψεις θα δημιουργήσουν προβλήματα επιβίωσης.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απαιτείται δράση τώρα, ενημέρωση και οργάνωση. Οι περιβαλλοντικές αλλαγές, οι διαφορές των υποσυστημάτων και η ποικιλομορφία των ανθρώπων οδηγούν σε οργανωτικά πλαίσια που καθορίζονται από την πολυπλοκότητα, τις συγκρούσεις και τον δυναμισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι τελικοί στόχοι και οι δρόμοι για την επίτευξη του στόχου είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αβέβαιοι.
Για να επιβιώσουν και να ευημερήσουν οι οργανισμοί πρέπει λοιπόν να ελέγχουν τις συγκρούσεις, να τοποθετούνται για να προσαρμοστούν στην αλλαγή και να επιλέξουν τους καλύτερους δρόμους για την επίτευξη του στόχου.
Κατά συνέπεια, οι ηγέτες του οργανισμού που είναι αρμόδιοι για τη διατήρηση της οργανωτικής βιωσιμότητας πρέπει να αναζητήσουν νέους στόχους και διαδρομές για την επίτευξη των στόχων του οργανισμού για τη συντήρησή του και να διασφαλίσουν την ολοκλήρωση των εναλλακτικών στρατηγικών κινήσεων.
Η απόδοση ενός ηγέτη είναι συνάρτηση του κατά πόσον μπορεί να εντοπίσει στόχους, να δημιουργήσει βιώσιμες διαδρομές στόχου και να κατευθύνει άλλους σε αυτά τα μονοπάτια σε ένα ασταθές, μεταβαλλόμενο κοινωνικο-τεχνικό περιβάλλον
Από την άλλη, είναι υψίστης σημασίας όλοι οι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία να συνεργάζονται στενά και να διατηρούν ψυχραιμία όταν ξεσπά μια κρίση.
Ο σκοπός της επιβίωσης είναι μόνο η επιβίωση και τίποτα άλλο αλλά Το Νόημα της Ζωής δεν είναι μόνο η επιβίωση!
Παναγιώτης Χαμακιώτης
